Carmina Latina

I.

Dīdo, imāgine ipsa tuī, sed et istius adsum;

nescia, tē sequitur; fert mihi quodque dedisti.

Quid dominō retulisti, hīs vōcibus, haeret in altā

mente, meīs miserīs; tēque legam, meminī.

 

II. 

Rūrī egō sum, nec ubi morte dūcor,

nec dūcor vīvā Venere, heu, manū; quō?

quō nē affecta sum, memor istius, mī

    somnia carpēns.

Fābulīs tuīs, mihi sunt amīcī,

quī manūs tenent; sola vīvo nōnne?

Usque abūteris patientiam, mī

    numquam amīcus,

colloquor tibī, neque bāsiō mē

possīs tam facillimus, ut solēs tū.

Nuntiās dō, vincere nec potēs mē,

    nec bellō urbem.

 

III.

Vādō egō, immō nōn valeō, arbore hāc,

quae jam nōminātur ā meō somnō,

vādō egō bene, ā quibus mittar, ēheu,

nesciō. arbor, tamen, est meus lūx.

At, sine et tē, passer, mihi ardor adsit,

scīs amōrem nōn facilem esse lūdum.

Arduum esse, scis, aliquid plus ardī.

 

IV.

Heu hiemēs jaculātae nōs nāvemque per alta

dum tendāmus in hīs oculīs somnum urbis amīcae

atque in lītore amīcum expectāntem advenientēs;

hae hiemēs aestās mihi vērque videntur amīcīs.

Et, quamquam clāmōres irrumpunt aurēs in

nostrās, quae serpunt per ea alta aliōque diē tranquilla,

atque oculō arma virīque in moenibus esse videntur

cum ignibus in villīs tendentibus aequora ad alta,

gaudēmus redeāmus, amīca, domum, juvenēsque,

ut videāmus ab armipotente domum, et sibi fūnus.

  Dāque manum mihi, sīs; longa nam hiemps erit, heu.

 

V.

Frondēs arboribus rubrae cadēbant

atque undae arva tenēre tōta tendunt,

quae mēcum nive humum cadente nōbīs.

Āh! cāra est! Valeās, brevis diēs est,

gaudēmus theā et omne herī parātō;

quid et crās, breve crās, et heu breve crās,

cum frondēsve cadunt rubraeve fīant

aut theae calidae gelent pavōre hibernī?

 

VI.

Ut viam egō aspiciō fluviōsam hieme albā

pertectam, pīnōsque viam caelī petere omnem,

quam mīrābile vīsū; hīberna pedēsne patēbunt,

aut moriēntem aliquem, nam frīgore is emptus, amīcō

quō? errāntem habeō mentem, fugit hūc fugit illūc,

dē nullīs cūrīs, tantum hāc, cui dōna deā illā

dantur ab hāc Venere. Frigidusque diēs est,

et vertor rēbus Veneris lūdīque Latīnī.

 

VII.

Tē videō per jānuam, amīce, tuās lacrimāsque,

audiō egō tua fanda, comes: rogo tē, sociōrum

mī pernōte, rogō: oblīvīscere maeste dolōris,

nec dum Orcus teneat tē, hodiē autem, tū accipe sōlem,

quō meliōra carentia tempora, amīce, dolōre.