Ἐλλήνικα Ποιήματα

Α'

Ποῦ σελάννα εἴσι καἰ ἄστρα παντα;

Μοὶ ποτ’ ἤσαν τῷ ὀράνῳ γαλάκτι,

ποῦ δὲ ἔστε, Πληϊάδης; ἐμοὶ γὰρ

  οὐ παρὰ ἔστε.

Υ̓́μμες  γὰρ, σελάννα θεὰ τε ἄστρα

πάντα, ἔστε τῶ πολέμω σὺν πάτρι

καὶ τοῖς χάλκοῖς νεφέλαῖς Δίος, νῦν

  σὺν φίλᾳ ἔμμι,

καὶ ὔμμες, τὰ τέκνα θέω Ὀλύμπω,

μὴ εἰώθατε πτολεμίζεμεν, καὶ

μὴ τῷ πάτρ’ εἰώθατε, ἀλλὰ ὔμμες

  σπεύδετε πάντα!

Ἔμμ’ ἔγω φίλᾳ· ἔρος ἀμφὶ ἄμμι

νῦν· πάτηρ ὔμμας πολεμίζῃ αὔτος,

οὔτε ἄστρ’ ἔγω τα βλέπω, ἔχω γὰρ

  ὄππα φίλας μοί.

 

Β’

καὶ ὔμμες, Πριάμω ὐπὰ τέκνα μοῖρας,

ὔμμες μὲν βαινοντ’ Ἀΐδαν, τὰ ἄστρα

οὐ τε Πλειάδας βλέπετ’ οὐδὲ χαίροντ-

  ες, νέα κάλα.

 

Γ’

ἦλθες πρὸς πόντον· τὶ μόνα, φίλα, εἶ;

ὠς μόνα βαίνει, μόνα ἔμμι· οὐδὲ

σὺν βλέψει μοὶ ἀέλιον· μόνα γὰρ

  ἦλθες ἐς Αἴδας.

 

Δ’

ποῦ γὰρ ἔσσι, ναύτις; ἔγω γὰρ ἔμμι

τῆλε σοι, ἔμοι ἄνεμοις ἀκούω,

οὐ γινώσκω σοὶ τόπον, οὐδὲ φώνα

πόντον ἐπήλθε.

καὶ σ’ ἔχοιμι, ναύτις, ἄλα πρὶν ἦλθας,

καὶ φίλοιμι, ναύτις, ἔγω φίλαν σὲ,

καὶ γλῶσσαι λόγον τε λόγοισ’ ἔν’ ἄμμι,

πρὶν θανάταν σε.

 

Ε’

Ὠς ὄδον λάβον, πόταμον βλέπω τὸν

κᾶλον, εὖρον σὲ πάλιν! τε δάκροις

“Λάθα!” εἶπα· ἀλλὰ τ’ ἀκούω; οὔδεν.

Νῦν ὄδῳ ἔμμι.

Ζ’

Νῦν σέθεν μοι ‘γω μνάομαι, τε λάθαν

τὰν ἔχοιμι, λαθομένα βίοιμι.

Ἀλλὰ γλῶσσά σοι ἔχει ἄμμας, οὐδὲ

τῶ τέλος ἔξω.

Η’

Ἔστ’ ὄδῳ δένδρος, τῷ ὀνείροι εἴσι

πόλλοι· δένδρος δ’ οὐ τὸν ἔχει, ἔδωκαν

ὄν πόλλοι τῷ. Ἀλλὰ δίδωσ’ ὄνειρον

τὸν τινι δένδρος.

 

Θ'

Ἔσμεν, ὦ φίλα, περὶ νύκτος ψύκρας,

ἐν πόλει μίκρῳ περὶ μάκρον πόντον,

καὶ κατεύδεις, νύκτι πάρεσσι ψύχρᾳ,

στέλλω ἔγω σὲ

καὶ κατεύδω, ὔπνος ἔχοι φίλάν σε,

ψύχρα, χεῖμ’ ἔχει, περὶ τὰν φίλαν μοί·

Ἀλλ’ ἔχω σέθεν, μέσᾳ ἔστι νύκτι,

μὲ στόλᾳ αὔτᾳ.